اشعار

اگر که درد می کشیم به یار بی توجّه ایم           به نـسـخـۀ خــدایــیِ نـگــار بی توجّه ایم

به عشق یار دست از گناه خود نمیکشیم           به شیــوۀ درستِ انـتـظـار بی تـوجّـه ایـم

وقت است که از چهرۀ خود پرده گشایی            «تا با تو بگویم غم شب های جدایی»

اسپندم و در تاب و تب از آتش هجران            «چون عودم و از سوختنم نیست رهایی»

در انـتـظـار طلعت صبح وصـال تو            دل می‌طپد به شوق طلوع جمـال تو

با غفلتی که هست همیشه ز سوی ما            اصـلاً نـکـرده‌ایم مـراعـاتِ حـال تو

لطفت دوباره حال مرا رو به راه کرد            رحمی به حال این دل بی سرپناه کرد

ایـن دوریِ مـسـیــر دلــم از دل شـمــا            دیدی چطور روز و شبم را تباه کرد؟!

ای امـیـد آخـر دلـهــای مـا کـاری بـکـن           درمـیـان لحظـۀ سبــز دعــا کـاری بکن

خـستـه ام از روزهای انـتـظار آقای من           خـستـه ام؛ افتاده ام از پا؛ بیا کاری بکن

بر وادی وصـال بر این دل نــوا دهیـد            بـا اشک دیـده سیـنـۀ ما را جـلا دهـیـد

یک بار هم ز لطف قـدم رنجه ای کنید            بر نـوکـران بی سـر و پـا هم بها دهید

در حرم شُستم ز اشگ دیده ام دیـوار را           گم شدم در سیل اشگــم تا بجـویم یار را

گشتــه ام دور حــرم تا یار را پیــدا کنم           حجّ نکردم گر نه بینم آن گُل رخسار را

تا ببینیم تو را چـشـم به راهیــم هــنوز          آرزومنــد لــقـای رخ مـاهـیــم هــنـوز

جمعه ها هفته به هفته پی هـم میگذرد          از غم دوری تو شــعــلـۀ آهــیـم هنوز

دوبـاره بـزم عـزا؛ باز مـرثـیـه خـوانی           دوباره سفـرۀ روضه دوبـاره مـهـمانی

سلام حضرت صاحب عزاکه ازچشمت           جـدا نـگـشـتـه دمـی؛ ابـرهـای بـارانـی

دل گرمی ایـن روزهایِ سـرد، برگرد           ای سرخی گلهایِ خشك و زرد، برگرد

آسان نـدارد بی تو هرچـه سخـت، بازآ           درمان ندارد بی تو هر چه درد، برگرد

اگر ز قـافـلـه دوریـم، خـوب مـی دانیـم           ولی به لطف تو هر سال جـا نمی مـانیم

و بـاز هـم به نـگــاه مـحـبـتت امــسـال           کــنار سـفـره ایـن فـاطـمـیـه مهـمـانـیـم

آقـا بـیـا دعــای مـرا مـسـتـجـاب کـن           مـا را بـرای نـوکـریت انـتـخـاب کـن

قـلبم شبـیه سنگ شـد از کـثـرت گنـه           امـشب بـیا و سـنگ دلم را تو آب کن

کسی که بی تو سر صحبت جهانش نیست          چگونه صبر و تحمل کند؟ توانش نیست

به سوز هجـر تو سوگنـد ای امیـد بشر!          دل از فراق تو جسمی بود که جانش نیست

لحـظـه هـا را مـتـوسـل به دعــائـیـم بیا           سالـیانی ست کـه دل تـنـگ شـمائـیم بیا

وسعتت در دل این ظرف نشد جا ماندیم           تشنه ازحسرت رویت لب دریا ماندیم

هر سـحـر منتـظـر یـار نبـاشم چه کـنم          مـن اگر منتـظـر یـار نبـاشم چه کنم؟

گریه بر درد فراق تو نکردن سخت است          خون جگر ازغمت ای یارنباشم چه کنم؟

ای که سالاری و شخصیت توحیدری است          آرمانت نبوی صولت تـو حیـدری است

عصمتت فاطمی و جلـوۀ حُسنت حسنی          درشجاعت چوحسین قدرت تو حیدری است

مانـند یک ابـر بهـاری یابن الـزهـرا            حال و هوای گریه داری یابن الزهرا

این روزها خیلی دلت را غـم گـرفته             دلخسته ازاین روزگاری یابن الزهرا

من مـهـدیـم، در دسـت تیـغ انـتـقـامـم           مـادر به قـبـر مخـفـی ات بـادا سلامـم

ای قلب مجروحم کباب از غـربت تو           بـاریـده اشـکـم قـرن هـا بـر تـربت تو

آن چنان داغ تو بر روی دلم سنگین است           که بهار فرجت حسرت فروردین است

محض امسال نه این غصۀ چندین قرن است           قـصّۀ درد فـراق تو غـمی دیرین است

باریم به دنبـال سرت اشـک بـصر را           چون کودک آواره که گم ‌کرده پدر را

یک عـمر بگو از تن ما جان بستـانـند           یک لحظه نگـیرند ولی خونِ ‌جگر را